تأثیر آموزش مبتنی بر خودکارآمدی بر احساس صلاحیت مادری زنان نخست زا در مراقبت از شیرخوار

مقدمه: اغلب زنان نخست زا فاقد احساس صلاحیت کافی در ایفای نقش مادری هستند؛ که قسمت اعظم آن ناشی از فقدان تجربه است. آموزش به مادر بر اساس خودکارآمدی منجر به بهبود تعدادی از پیامدهای مادری-فرزندی شده است. هدف: تعیین تأثیر آموزش مبتنی بر خودکارآمدی بر احساس صلاحیت مادری زنان نخست زا در مراقبت از شیرخوار روش: در این کارآزمایی بالینی، 61 مادر نخست زا به طور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در گروه مداخله، برنامه آموزشی مبتنی بر تئوری خودکارآمدی بندورا 15-10 روز بعد از زایمان اجرا شد. ابزار پژوهش در این مطالعه شامل پرسشنامه های انتظارات والدی، احساس صلاحیت مادری، حمایت اجتماعی درک شده، سرشت شیرخوار و مقیاس افسردگی ادینبورگ بود. روایی ابزارها به روش روایی محتوا و پایایی آن ها با همسانی درونی تأیید شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، من ویتنی، تی زوجی و ویلکاکسون انجام شد. یافته ها: میانگین سنی مادران 2/3±4/24 سال بود. دو گروه از نظر تمامی مشخصات فردی به جز حمایت اجتماعی درک شده (001/0p<) همگن بودند. میانگین نمره احساس صلاحیت مادری قبل از مداخله در گروه مداخله 6/7±8/68 و کنترل 9/7±7/66 تفاوت معناداری نداشت (315/0=p). بعد از مداخله، میانگین نمره احساس صلاحیت در گروه مداخله نسبت به کنترل 0/9±5/75 در برابر 6/9±3/68 تفاوت معناداری داشت (004/0p<). نتیجه گیری: با توجه به اهمیت استراتژی های ارتقای خودکارآمدی در بهبود پیامدهای مادری-فرزندی، استفاده از منابع ارتقای خودکارآمدی می­تواند منجر به بهبود احساس صلاحیت در ایفای نقش مادری شود.